Zasiedzenie ruchomości

Ustawodawca przewidział możliwość nabycia prawa własności rzeczy ruchomej przez zasiedzenie. Zgodnie z art. 174 § 1 k.c. posiadacz rzeczy ruchomej niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada rzecz nieprzerwanie od lat trzech jako posiadacz samoistny, chyba że posiada w złej wierze. Według zaś art. 174 § 2 k.c. przepisu § 1 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.

Skutki zasiedzenia ruchomości są analogiczne jak w przypadku nieruchomości. Nabycie prawa własności następuje z mocy prawa z chwilą, gdy od czasu wejścia niewłaściciela w posiadanie rzeczy ruchomej, który włada rzeczą tak jak posiadacz samoistny, mijają trzy lata.

Przesłanki

• posiadanie samoistne rzeczy ruchomej

Posiadanie samoistne ma miejsce wtedy, gdy władający zachowuje się tak jakby był właścicielem, tzn. podejmuje czynności, które podejmuje właściciel w stosunku do rzeczy, czyli korzysta z niej w sposób wykluczający inne osoby, uważa się za osobę uprawnioną do rozporządzania rzeczą.

• upływ czasu

Do skutecznego zasiedzenia ruchomości jest potrzebny upływ trzech lat od dnia, w którym posiadacz objął ją we władanie faktyczne.

Bieg terminu zasiedzenia może być przerwany. W tym zakresie znajdą zastosowanie uwagi poczynione w odniesieniu do sposobu obliczania biegu terminu zasiedzenia nieruchomości.

Przepis umożliwiający doliczenie do terminu zasiedzenia czasu posiadania rzeczy przez poprzedniego posiadacza stosuje się także do ruchomości (art. 176 k.c).

• dobra wiara

Przeciwnie niż w przypadku nieruchomości, przesłanką zasiedzenia ruchomości jest dobra wiara posiadacza rzeczy. Posiadacz samoistny rzeczy powinien pozostawać w dobrej wierze przez cały czas potrzebny do zasiedzenia ruchomości, czyli przez czas 3 lat od objęcia rzeczy we władanie.

Dobra wiara w kontekście zasiedzenia ruchomości oznacza, że posiadacz rzeczy nie wiedział i przy dołożeniu należytej staranności nie mógł się dowiedzieć o tym, że nie jest właścicielem ruchomości. Podmiot ten powinien pozostawać zatem w błędnym przekonaniu, że przysługuje mu prawo własności ruchomości przez cały czas, który jest potrzebny do nabycia rzeczy przez zasiedzenie.

Ustawodawca przewiduje w art. 7 k.c. domniemanie dobrej wiary, co powoduje przerzucenie ciężaru dowodu na drugą stronę, czyli tę stronę, która twierdzi, że posiadacz nie był w dobrej wierze.

Przesłanka negatywna

Z zastosowania zasiedzenia została wyłączna pewna kategoria rzeczy. Według zaś art. 174 § 2 k.c. przepisu § 1 nie stosuje się do rzeczy wpisanej do krajowego rejestru utraconych dóbr kultury.