NEWSLETTER

Kancelaria Adwokacka adw. dr Joanna Kaźmierczak​

Linkedin Facebook Youtube Instagram

Kancelaria Adwokacka

adw. dr Joanna Kaźmierczak​

Prawo własności intelektualnej

Prawo własności intelektualnej

Pomoc prawna obejmuje przygotowanie projektów i opiniowanie umów o przeniesienie praw autorskich, tworzenie raportów i audytów dotyczących tych umów, jak i negocjacje co do warunków zawarcia lub wykonania tych umów i reprezentację w toku postępowań przed organami państwowymi związanych z umowami o przeniesienie praw autorskich.

Przedmiotem umowy o przeniesienie praw autorskich mogą być tylko majątkowe prawa autorskie. Osobiste prawa autorskie są bowiem niezbywalne. Dopuszczalne jest natomiast zobowiązanie się autora do niewykonywania osobistych praw autorskich.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:

  • autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy;

 

  • nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że umowa stanowi inaczej.

Według art. 41 ust. 2 ww. ustawy umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ww. ustawy nieważna jest umowa w części dotyczącej wszystkich utworów lub wszystkich utworów określonego rodzaju tego samego twórcy mających powstać w przyszłości.

Na podstawie art. 41 ust. 4 ww. ustawy umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej zawarcia.

W myśl art. 41 ust. 5 ww. ustawy twórca utworu wykorzystanego lub włączonego do utworu audiowizualnego oraz utworu wchodzącego w skład utworu zbiorowego, po powstaniu nowych sposobów eksploatacji utworów, nie może bez ważnego powodu odmówić udzielenia zezwolenia na korzystanie z tego utworu w ramach utworu audiowizualnego lub utworu zbiorowego na polach eksploatacji nieznanych w chwili zawarcia umowy.

Zgodnie z art. 43 ww. ustawy jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia. Jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia autorskiego, wysokość wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa oraz korzyści wynikających z korzystania z utworu. Na podstawie art. 44 ww. w przypadku rażącej dysproporcji między wynagrodzeniem twórcy a korzyściami nabywcy autorskich praw majątkowych, twórca może żądać stosownego podwyższenia wynagrodzenia przez sąd. Ponadto, zgodnie z art. 45 ww. ustawy, jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje odrębne wynagrodzenie za korzystanie z utworu na każdym odrębnym polu eksploatacji.

Zgodnie z art. 46 ww. ustawy jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórca zachowuje wyłączne prawo zezwalania na wykonywanie zależnego prawa autorskiego, mimo że w umowie postanowiono o przeniesieniu całości autorskich praw majątkowych.

W art. 50 ww. ustawy zostały wymienione przykładowe pola eksploatacji, którymi są:

  • w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu – wytwarzanie określoną techniką egzemplarzy utworu, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową;

 

  • w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono – wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału albo egzemplarzy;

 

  • w zakresie rozpowszechniania utworu w sposób inny niż określony w pkt 2 – publiczne wykonanie, wystawienie, wyświetlenie, odtworzenie oraz nadawanie i reemitowanie, a także publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

Ustawodawca wprowadza w art. 53 ww. ustawy wymóg zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności dla umowy o przeniesienie autorskich praw majątkowych.

Umowa o przeniesienie praw autorskich jest umową o tzw. podwójnym skutku (zawarcie umowy o skutku zobowiązującym pociąga za sobą jednocześnie rozporządzenie prawem). Zgodnie z art. 64 ww. ustawy umowa zobowiązująca do przeniesienia autorskich praw majątkowych przenosi na nabywcę, z chwilą przyjęcia utworu, prawo do wyłącznego korzystania z utworu na określonym w umowie polu eksploatacji, chyba że postanowiono w niej inaczej.

Pomoc prawna obejmuje przygotowanie projektów i opiniowanie umów o korzystanie z utworu (licencyjnych lub sublicencyjnych), tworzenie raportów i audytów dotyczących umów licencji lub sublicencji, jak i negocjacje co do warunków zawarcia lub wykonania tych umów i reprezentację w postępowaniach przed organami państwowymi związanych ze sporami powstałymi na ich tle.

Do umów licencji stosuje się wprost większość przepisów o umowach o przeniesienie praw autorskich.

Ponadto, zgodnie z art. 65 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych w braku wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że twórca udzielił licencji.

Według art. 66 ust. 1 ww. ustawy umowa licencyjna uprawnia do korzystania z utworu w okresie pięciu lat na terytorium państwa, w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę, chyba że w umowie postanowiono inaczej. Zgodnie zaś z art. 66 ust. 2 ww. ustawy po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, prawo uzyskane na podstawie umowy licencyjnej wygasa.

Art. 67 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania. Dalej ustawodawca czyni rozróżnienie na poszczególne rodzaje licencji. Według art. 67 ust. 2 ww. ustawy jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna). Ustawodawca wprowadził także dyspozytywny zakaz udzielania sublicencji bez zgody autora. Według bowiem art. 67 ust. 3 ww. ustawy jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może upoważnić innej osoby do korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji.

Licencja wyłączna stanowi podstawę nabycia szczególnych uprawnień. Zgodnie bowiem z art. 67 ust. 4 ww. ustawy jeżeli umowa nie stanowi inaczej, uprawniony z licencji wyłącznej może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych, w zakresie objętym umową licencyjną. Ze względu na daleko idące skutki prawne zawarcia umowy licencji wyłącznej art. 67 ust. 5 ww. ustawy wprowadza wymóg, aby była ona sporządzona w formie pisemnej pod rygorem nieważności.

Ustawodawca ustanawia także szczegółowe reguły dotyczące wypowiadania umowy licencji. Zgodnie z art. 68 ust. 1 ww. ustawy jeżeli umowa nie stanowi inaczej, a licencji udzielono na czas nieoznaczony, twórca może ją wypowiedzieć z zachowaniem terminów umownych, a w ich braku na rok naprzód, na koniec roku kalendarzowego. Według zaś art. 68 ust. 2 ww. ustawy licencję udzieloną na okres dłuższy niż pięć lat uważa się, po upływie tego terminu, za udzieloną na czas nieoznaczony.

Pomoc prawna obejmuje tworzenie, analizę i opiniowanie umów między współautorami utworu, a także doradztwo prawne i reprezentację w sporach powstałych między nimi na tle zawarcia, ważności, skuteczności i wykonywania tych umów.  

Umowa współautorska odnosi się do utworów wspólnych, które powstają, gdy dwie lub więcej osób współtworzą w porozumieniu utwór. Utwory wspólne mogą być rozłączne lub nierozłączne. W utworach rozłącznych można wyraźnie oddzielić części stanowiące wkład twórczy pochodzący od różnych twórców. W utworach nierozłącznych nie można dokonać tego rodzaju wyodrębnienia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1-5 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może żądać określenia wielkości udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy twórczej. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców. Do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna jest zgoda wszystkich współtwórców. W przypadku braku takiej zgody każdy ze współtwórców może żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeka, uwzględniając interesy wszystkich współtwórców. Każdy ze współtwórców może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia prawa autorskiego do całości utworu. Uzyskane świadczenie przypada wszystkim współtwórcom, stosownie do wielkości ich udziałów. Do autorskich praw majątkowych przysługujących współtwórcom w nieuregulowanym w ustawie z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych zakresie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.

Pomoc prawna obejmuje doradztwo, analizę i opiniowanie w przedmiocie ponoszenia przez twórcę odpowiedzialności za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o stworzenie utworu albo za jego wady.

Ustawodawca reguluje częściowo sposób wykonania umowy i odpowiedzialność za wady utworu w ustawie z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a częściowo można w tym zakresie stosować przepisy poświęcone umowie o dzieło zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.

Z istotniejszych regulacji szczególnych można wskazać na art. 54 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Zgodnie z powołanym przepisem twórca jest obowiązany dostarczyć utwór w terminie określonym w umowie, a jeżeli termin nie został oznaczony – niezwłocznie po ukończeniu utworu. Jeżeli twórca nie dostarczył utworu w przewidzianym terminie, zamawiający może wyznaczyć twórcy odpowiedni dodatkowy termin z zagrożeniem odstąpienia od umowy, a po jego bezskutecznym upływie może od umowy odstąpić.

Odpowiedzialność za wady i usterki utworu została natomiast uregulowana w art. 55 ww. ustawy. Według powyższego przepisu jeżeli zamówiony utwór ma usterki, zamawiający może wyznaczyć twórcy odpowiedni termin do ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie może od umowy odstąpić lub żądać odpowiedniego obniżenia umówionego wynagrodzenia, chyba że usterki są wynikiem okoliczności, za które twórca nie ponosi odpowiedzialności. Roszczenia te wygasają z chwilą przyjęcia utworu. Twórca zachowuje w każdym razie prawo do otrzymanej części wynagrodzenia, nie wyższej niż 25% wynagrodzenia umownego. Jeżeli utwór ma wady prawne, zamawiający może od umowy odstąpić i żądać naprawienia poniesionej szkody. Na poziomie ustawy określa się termin, po którym uznaje się utwór za przyjęty bez uwag. Jeżeli zamawiający nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia utworu o jego przyjęciu, nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin.

Skutkiem odstąpienia od umowy lub jej wypowiedzenia jest w braku odmiennej umowy zgodnie z art. 59 ww. ustawy prawo żądania od drugiej strony zwrotu wszystkiego, co ta otrzymała z tytułu umowy.

Twórcy przysługują szczegółowo określone uprawnienia z tytułu nadzoru autorskiego, o których jest mowa w art. 60 ww. ustawy. Na jego podstawie korzystający z utworu jest obowiązany umożliwić twórcy przed rozpowszechnieniem utworu przeprowadzenie nadzoru autorskiego. Jeżeli wniesione w związku z nadzorem zmiany w utworze są niezbędne i wynikają z okoliczności od twórcy niezależnych, koszty ich wprowadzenia obciążają nabywcę autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcę. Jeżeli twórca nie przeprowadzi nadzoru autorskiego w odpowiednim terminie, uważa się, że wyraził zgodę na rozpowszechnianie utworu. Jeżeli ustawa lub umowa nie stanowią inaczej, za wykonanie nadzoru autorskiego nie przysługuje twórcy odrębne wynagrodzenie. Twórcy utworu plastycznego przysługuje prawo do sprawowania odpłatnego nadzoru autorskiego. Sprawowanie nadzoru autorskiego nad utworami architektonicznymi i architektoniczno-urbanistycznymi regulują odrębne przepisy.

Pomoc prawna obejmuje doradztwo, analizę, opiniowanie i reprezentację w sprawach o ustalenie prawa do utworu. Powództwo o ustalenie prawa do utworu wytacza się, gdy zachodzi spór co do jego autorstwa.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Według art. 1 ust. 2 ww. ustawy utworem są w szczególności:

  • wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
  • plastyczne;
  • fotograficzne;
  • lutnicze;
  • wzornictwa przemysłowego;
  • architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
  • muzyczne i słowno-muzyczne;
  • sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
  • audiowizualne (w tym filmowe).

Według art. 1 ust. 21 ww. ustawy ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne.

Na podstawie art. 1 ust. 3 ww. ustawy utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ww. ustawy ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Art. 8 ust. 2 ww. ustawy wprowadza domniemanie, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Zgodnie zaś z art. 1 ust. 3 ww. ustawy dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku – właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Pomoc prawna obejmuje doradztwo, opiniowanie, negocjacje na etapie przedsądowym oraz reprezentację w postępowaniach dotyczących odpowiedzialności za naruszenie praw autorskich. Ustawodawca wymienił uprawnienia twórcy przysługujące w razie naruszenia praw do utworu w art. 78 i n. ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Środki prawne zależą od rodzaju naruszonych praw autorskich, tj. od tego, czy doszło do naruszenia praw autorskich osobistych, czy też majątkowych.

Zgodnie z art. 78 ust. 1 ww. ustawy twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania. W przypadku dokonanego naruszenia może także żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było zawinione, sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub – na żądanie twórcy – zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny.

Uprawnionym do realizacji środków prawnych w razie naruszenia autorskich praw osobistych jest twórca. Zgodnie jednak z art. 78 ust. 2 ww. ustawy jeżeli twórca nie wyraził innej woli, po jego śmierci z powództwem o ochronę autorskich praw osobistych zmarłego może wystąpić małżonek, a w jego braku kolejno: zstępni, rodzice, rodzeństwo, zstępni rodzeństwa. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, osoby te są uprawnione w tej samej kolejności do wykonywania autorskich praw osobistych zmarłego twórcy. Według natomiast art. 78 ust. 4 ww. ustawy jeżeli twórca nie wyraził innej woli, z powództwem, o którym mowa w ust. 2, może również wystąpić stowarzyszenie twórców właściwe ze względu na rodzaj twórczości lub organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, która zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy.

Według art. 79 ust. 1 ww. ustawy uprawniony, którego autorskie prawa majątkowe zostały naruszone, może żądać od osoby, która naruszyła te prawa:

1) zaniechania naruszania;

2) usunięcia skutków naruszenia;

3) naprawienia wyrządzonej szkody:

  1. a) na zasadach ogólnych albo
  2. b) poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej dwukrotności, a w przypadku gdy naruszenie jest zawinione – trzykrotności stosownego wynagrodzenia, które w chwili jego dochodzenia byłoby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie z utworu;

4) wydania uzyskanych korzyści.

 

Zgodnie z art. 79 ust. 2 ww. ustawy niezależnie od roszczeń, określonych w ust. 1, uprawniony może się domagać jednokrotnego albo wielokrotnego ogłoszenia w prasie oświadczenia o odpowiedniej treści i formie lub podania do publicznej wiadomości części albo całości orzeczenia sądu wydanego w rozpatrywanej sprawie, w sposób i w zakresie określonym przez sąd.

Według art. 79 ust. 3 ww. ustawy sąd może nakazać osobie, która naruszyła autorskie prawa majątkowe, na jej wniosek i za zgodą uprawnionego, w przypadku gdy naruszenie jest niezawinione, zapłatę stosownej sumy pieniężnej na rzecz uprawnionego, jeżeli zaniechanie naruszania lub usunięcie skutków naruszenia byłoby dla osoby naruszającej niewspółmiernie dotkliwe.

Na podstawie art. 79 ust. 4 ww. ustawy sąd, rozstrzygając o naruszeniu prawa, może orzec na wniosek uprawnionego o bezprawnie wytworzonych przedmiotach oraz środkach i materiałach użytych do ich wytworzenia, w szczególności może orzec o ich wycofaniu z obrotu, przyznaniu uprawnionemu na poczet należnego odszkodowania lub zniszczeniu. Orzekając, sąd uwzględnia wagę naruszenia oraz interesy osób trzecich.

Pomoc prawna obejmuje doradztwo, opiniowanie, negocjacje i reprezentację w sprawach o zapłatę wynagrodzenia za korzystanie z utworu. Należne twórcy wynagrodzenie za korzystanie z utworu może wynikać z umowy licencji lub sublicencji albo z umowy o przeniesienie praw autorskich.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia. Według zaś art. 43 ust. 2 ww. ustawy jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia autorskiego, wysokość wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa oraz korzyści wynikających z korzystania z utworu.

Jeśli strony nie określiły więc wynagrodzenia za korzystanie z utworu, ale jednocześnie nie wyłączyły prawa twórcy do żądania wynagrodzenia, może on dochodzić roszczenia o jego zapłatę. W takiej sytuacji w braku ustalenia wysokości wynagrodzenia przyjmuje się, że powinno ono być obliczone stosownie do zakresu udzielonego prawa i korzyści wynikających z korzystania z utworu. Podstawę prawną roszczenia stanowi wówczas art. 43 ww. ustawy.

Jeśli natomiast wynagrodzenie zostało określone w umowie, a nabywca praw autorskich lub licencjobiorca zalega z jego zapłatą, wówczas podstawą prawną prawa do domagania się wynagrodzenia jest postanowienie umowy regulujące tę kwestię.

Pomoc prawna obejmuje doradztwo, opiniowanie, negocjacje i reprezentację w sprawach o ochronę wizerunku, adresata korespondencji i tajemnicy źródeł informacji.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. W braku wyraźnego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli osoba ta otrzymała umówioną zapłatę za pozowanie.

Zgodnie z art. 81 ust. 2 ww. ustawy zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku:

  • osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych;
  • osoby stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza.

Ochrona adresata korespondencji została zaś uregulowana w art. 82 ww. ustawy. Na mocy tego przepisu, jeżeli osoba, do której korespondencja jest skierowana, nie wyraziła innej woli, rozpowszechnianie korespondencji, w okresie dwudziestu lat od jej śmierci, wymaga zezwolenia małżonka, a w jego braku kolejno zstępnych, rodziców lub rodzeństwa.

Na podstawie art. 83 ww. ustawy do roszczeń w przypadku rozpowszechniania wizerunku osoby na nim przedstawionej oraz rozpowszechniania korespondencji bez wymaganego zezwolenia osoby, do której została skierowana, stosuje się odpowiednio przepis art. 78 ust. 1; roszczeń tych nie można dochodzić po upływie dwudziestu lat od śmierci tych osób.

Zgodnie z art. 84 ww. ustawy twórca, a wydawca lub producent na żądanie twórcy mają obowiązek zachowania w tajemnicy źródeł informacji wykorzystanych w utworze oraz nieujawniania związanych z tym dokumentów. Ujawnienie tajemnicy jest dozwolone za zgodą osoby, która powierzyła tajemnicę, lub na podstawie postanowienia właściwego sądu.

Pomoc prawna obejmuje reprezentację w sprawach karnych dotyczących czynów z art. 115-119 ustawy z 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Według art. 115 ww. ustawy:

  1. Kto przywłaszcza sobie autorstwo albo wprowadza w błąd co do autorstwa całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
  2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie.
  3. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w inny sposób niż określony w ust. 1 lub 2 narusza cudze prawa autorskie lub prawa pokrewne określone w art. 16, art. 17, art. 18, art. 19 ust. 1, art. 191, art. 86, art. 94 ust. 4 lub art. 97, albo nie wykonuje obowiązków określonych w art. 193 ust. 2 lub art. 20 ust. 1-4, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Zgodnie z art. 116 ww. ustawy:

  1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
  2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
  3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
  4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Na podstawie art. 117 ww. ustawy:

  1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom w celu rozpowszechnienia utrwala lub zwielokrotnia cudzy utwór w wersji oryginalnej lub w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie,

 

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

  1. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Według art. 118 ww. ustawy:

  1. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedmiot będący nośnikiem utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu rozpowszechnianego lub zwielokrotnionego bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom nabywa lub pomaga w jego zbyciu albo przedmiot ten przyjmuje lub pomaga w jego ukryciu, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
  2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 5.
  3. Jeżeli na podstawie towarzyszących okoliczności sprawca przestępstwa określonego w ust. 1 lub 2 powinien i może przypuszczać, że przedmiot został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Zgodnie z art. 1181 ww. ustawy:

  1. Kto wytwarza urządzenia lub ich komponenty przeznaczone do niedozwolonego usuwania lub obchodzenia skutecznych technicznych zabezpieczeń przed odtwarzaniem, przegrywaniem lub zwielokrotnianiem utworów lub przedmiotów praw pokrewnych albo dokonuje obrotu takimi urządzeniami lub ich komponentami, albo reklamuje je w celu sprzedaży lub najmu, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
  2. Kto posiada, przechowuje lub wykorzystuje urządzenia lub ich komponenty, o których mowa w ust. 1, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Według art. 119 ww. ustawy kto uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie prawa do kontroli korzystania z utworu, artystycznego wykonania, fonogramu lub wideogramu albo odmawia udzielenia informacji przewidzianych w art. 47, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Na podstawie art. 122 ww. ustawy ściganie przestępstw określonych w art. 116 ust. 1, 2 i 4, art. 117 ust. 1, art. 118 ust. 1, art. 1181 oraz art. 119 następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Pomoc prawna obejmuje doradztwo, opiniowanie i reprezentację w postępowaniach o rejestrację praw własności przemysłowej, tj. patentów, dodatkowych praw ochronnych na wynalazki, praw ochronnych na wzory użytkowe i znaki towarowe, praw z rejestracji na wzory przemysłowe, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych do Urzędu Patentowego.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 30.06.2000 r. prawo własności przemysłowej wydanie decyzji o udzieleniu patentu na wynalazek oraz prawa ochronnego na wzór użytkowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, w ustalonym zakresie, czy są spełnione warunki wymagane do uzyskania patentu lub prawa ochronnego. Według art. 10 ust. 2 ww. ustawy wydanie decyzji o udzieleniu prawa z rejestracji wzoru przemysłowego następuje po sprawdzeniu w Urzędzie Patentowym prawidłowości zgłoszenia tego wzoru.

Według art. 13 ust. 1 ww. ustawy pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji oznacza się, z uwzględnieniem art. 14 i art. 151, według daty zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w Urzędzie Patentowym.

Zgodnie z art. 14 ww. ustawy pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji przysługuje w Rzeczypospolitej Polskiej, na zasadach określonych w umowach międzynarodowych, według daty pierwszego prawidłowego zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego we wskazanym państwie, jeżeli od tej daty zgłoszenie w Urzędzie Patentowym dokonane zostanie w okresie:

1) 12 miesięcy – w przypadku zgłoszeń wynalazków i wzorów użytkowych;

2) 6 miesięcy – w przypadku zgłoszeń wzorów przemysłowych.

 

Według art. 151 ust. 1 ww. ustawy pierwszeństwo do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji oznacza się, na zasadach określonych w umowach międzynarodowych, według daty wystawienia wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, na wystawie międzynarodowej oficjalnej lub oficjalnie uznanej, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym tego wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego zostanie dokonane w okresie 6 miesięcy od tej daty. Zgodnie z art. 151 ust. 2 ww. ustawy pierwszeństwo do uzyskania w Rzeczypospolitej Polskiej prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego oznacza się także według daty wystawienia wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego na innej niż określona w ust. 1 wystawie w Rzeczypospolitej Polskiej, wskazanej przez Prezesa Urzędu Patentowego w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej ,,Monitor Polski”, jeżeli zgłoszenie w Urzędzie Patentowym tego wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego zostanie dokonane w okresie 6 miesięcy od tej daty. Wystawa ta ma jednak dawać rękojmię jej wiarygodności, w szczególności posiadać ustaloną renomę i długoletnią tradycję. Z inicjatywą jej wskazania występuje właściwy minister, wojewoda lub podmiot zawodowo zajmujący się organizacją wystaw, o których mowa w ust. 2.

Pomoc prawna obejmuje doradztwo, analizę i reprezentację w postępowaniach spornych dotyczących praw własności przemysłowej.

Zgodnie z art. 283 ustawy z dnia 30.06.2000 r. prawo własności przemysłowej sprawy dotyczące roszczeń cywilnoprawnych z zakresu ochrony własności przemysłowej są rozstrzygane w postępowaniu w sprawach własności intelektualnej, o ile nie przewidziano właściwości innego organu albo innego postępowania.

Według art. 284 ww. ustawy w postępowaniu w sprawach własności intelektualnej rozpatrywane są w szczególności sprawy o:

1) ustalenie autorstwa projektu wynalazczego;

2) ustalenie prawa do patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji;

3) wynagrodzenie za korzystanie z projektu wynalazczego;

4) wynagrodzenie za korzystanie z wynalazku, wzoru użytkowego lub topografii dla celów państwowych;

5) odszkodowanie za przejście na Skarb Państwa prawa do patentu lub prawa ochronnego odpowiednio na wynalazek tajny lub na wzór użytkowy tajny;

6) naruszenie patentu, dodatkowego prawa ochronnego, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji;

7) stwierdzenie prawa korzystania z wynalazku, wzoru użytkowego albo wzoru przemysłowego w przypadkach określonych w art. 71 i 75;

8) stwierdzenie prawa używania w ramach lokalnej działalności oznaczenia zarejestrowanego jako znak towarowy na rzecz innej osoby;

9) stwierdzenie prawa używania oznaczenia geograficznego;

10) stwierdzenie utraty prawa używania oznaczenia geograficznego;

11) przeniesienie patentu, prawa ochronnego na wzór użytkowy albo prawa z rejestracji wzoru przemysłowego lub topografii, uzyskanego przez osobę nieuprawnioną;

12) przeniesienie prawa ochronnego na znak towarowy w przypadku określonym w art. 161.

Pomoc prawna obejmuje reprezentację w sprawach karnych dotyczących czynów z art. 303-308 ustawy z dnia 30.06.2000 r. prawo własności przemysłowej.

Zgodnie z art. 303 ww. ustawy:

  1. Kto przypisuje sobie autorstwo albo wprowadza w błąd inną osobę co do autorstwa cudzego projektu wynalazczego albo w inny sposób narusza prawa twórcy projektu wynalazczego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
  2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Według art. 304 ww. ustawy:

  1. Kto, nie będąc uprawnionym do uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, zgłasza cudzy wynalazek, wzór użytkowy, wzór przemysłowy lub cudzą topografię układu scalonego w celu uzyskania patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
  2. Tej samej karze podlega, kto ujawnia uzyskaną informację o cudzym wynalazku, wzorze użytkowym, wzorze przemysłowym albo cudzej topografii układu scalonego lub w inny sposób uniemożliwia uzyskanie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.
  3. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 2 działa nieumyślnie, będąc zobowiązanym do zachowania w tajemnicy uzyskanej informacji, podlega grzywnie.

Art. 305 ww. ustawy:

  1. Kto, w celu wprowadzenia do obrotu, oznacza towary podrobionym znakiem towarowym, w tym podrobionym znakiem towarowym Unii Europejskiej, zarejestrowanym znakiem towarowym lub znakiem towarowym Unii Europejskiej, którego nie ma prawa używać lub dokonuje obrotu towarami oznaczonymi takimi znakami, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
  2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca przestępstwa określonego w ust. 1 podlega grzywnie.
  3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełnienia przestępstwa określonego w ust. 1 stałe źródło dochodu albo dopuszcza się tego przestępstwa w stosunku do towaru o znacznej wartości, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.

Według art. 306 ww. ustawy:

  1. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 305 ust. 3 sąd orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa materiałów i narzędzi, jak również środków technicznych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa; jeżeli takie materiały, narzędzia albo środki techniczne nie były własnością sprawcy, sąd może orzec ich przepadek na rzecz Skarbu Państwa.
  2. W razie skazania za przestępstwo określone w art. 305 ust. 1 i 2, sąd może orzec przepadek na rzecz Skarbu Państwa materiałów i narzędzi, jak również środków technicznych, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, chociażby nie były własnością sprawcy.
  3. W razie orzeczenia przepadku, o którym mowa w ust. 1 lub 2, art. 195 Kodeksu karnego wykonawczego stosuje się odpowiednio niezależnie od wartości towarów, których przepadek orzeczono.

Na podstawie art. 307 ww. ustawy:

  1. Kto w celu wprowadzenia do obrotu oznacza przedmioty niechronione patentem, dodatkowym prawem ochronnym, prawem ochronnym na wzór użytkowy lub prawem z rejestracji wzoru przemysłowego, topografii układu scalonego lub rejestracji na oznaczenie geograficzne, napisami lub rysunkami mającymi wywołać mylne mniemanie, że przedmioty te korzystają z takiej ochrony, podlega karze grzywny lub aresztu.
  2. Tej samej karze podlega, kto przedmioty wymienione w ust.1, wiedząc o mylnym ich oznaczeniu, wprowadza do obrotu albo do celów obrotu przygotowuje lub przechowuje, albo podaje w ogłoszeniach, zawiadomieniach lub w inny sposób wiadomości mające wywołać mniemanie, że te przedmioty korzystają z ochrony prawnej.

Zgodnie z art. 308 ww. ustawy kto wprowadza do obrotu towary oznaczone znakiem towarowym z wyróżnikiem mającym wywołać mylne mniemanie, że przedmioty te korzystają z takiej ochrony, podlega karze grzywny.

Linkedin Facebook Youtube Instagram

© Copyright 2024 - Kancelaria Adwokacka adwokat dr Joanna Kaźmierczak