Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

Czym jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego?

Na gminach ciąży obowiązek prowadzenia polityki przestrzennej. Wykonywanie tego obowiązku polega na opracowywaniu różnych dokumentów planistycznych pośrednio lub bezpośrednio wpływających na treść prawa własności i sposób korzystania z nieruchomości. Dokumentem, który najdokładniej i wprost kształtuje prawo własności nieruchomości położonych na terenie gminy, jest miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Przybiera on postać aktu normatywnego przyjmowanego w formie uchwały rady gminy. Jako akt normatywny ma moc obowiązującą wobec wszystkich. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest szczególnym rodzajem aktu normatywnego, ponieważ jest jednocześnie aktem prawa miejscowego. Oznacza to, że jego moc obowiązująca ogranicza się do obszaru gminy, która go uchwaliła. Plan miejscowy podlega wykładni takiej jak każdy inny akt normatywny. W praktyce ma to znaczenie dla interpretacji poszczególnych postanowień miejscowego planu. Gmina nie jest zobowiązana do uchwalenia miejscowego planu dla danego obszaru. Zwykle w gminach (zwłaszcza mających większą powierzchnię) obowiązuje więcej niż jeden miejscowy plan.

Tryb uchwalania miejscowego planu

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest przyjmowany w procedurze uchwałodawczej rady gminy. Najpierw rada gminy głosuje nad uchwałą w sprawie przystąpienia do opracowania miejscowego planu. Następnie gmina opracowuje projekt planu. Po skończeniu prac nad projektem gmina organizuje konsultacje z udziałem mieszkańców, którzy mogą zgłaszać uwagi do projektu miejscowego planu. Gmina jest obowiązana rozstrzygnąć te uwagi. Ostatnim etapem jest głosowanie w radzie gminy w przedmiocie uchwały o przyjęciu miejscowego planu. Analogicznie przebiega procedura zmiany miejscowego planu. O przyjęciu planu miejscowego ogłasza się w dzienniku urzędowym województwa właściwego ze względu na położenie gminy, która uchwaliła plan miejscowy.

Forma i treść miejscowego planu

Miejscowy plan składa się z części tekstowej i rysunku. Załącznikiem do uchwały są informacje o sposobie rozstrzygnięcia wniesionych uwag do planu. W tekście można znaleźć informacje o wyodrębnionych strefach planistycznych, które oznacza się skrótami zawierającymi litery i cyfry, np. R15. Przykładowo, w planie można znaleźć niekiedy strefy zieleni użytkowej z zakazem zabudowy. W treści miejscowego planu każda ze stref jest powiązana z określonym przeznaczeniem terenu i dopuszczalnym sposobem korzystania z niego. Strefy te są naniesione na mapę obrazującą obszar objęty miejscowym planem. W rysunku odwzorowuje się m.in. istniejącą zabudowę, drogi i ulice oraz ukształtowanie geograficzne (np. rzeki). Po zlokalizowaniu danej nieruchomości na rysunku i ustaleniu, w jakiej strefie się znajduje, można znaleźć w części tekstowej, jakie jest jej przeznaczenie i dopuszczalny sposób korzystania z niej.